Δεν είναι πρόσφατο το θέμα,
καθώς αρκετά χρόνια πριν, απο κάποιες φωνές διατυπώνονταν τα ερώτηματα προς
συζήτηση για το πόσο κοστίζουν οι παρελάσεις και σε τι χρησιμεύουν, ποιός
πρέπει να κρατά την σημαία, ποιός όχι.
Η τιμή που οφείλουμε να
αποδίδουμε στους προγόνους μας είναι αδιαπραγμάτευτη, αν θέλει ενας λαός να
διατηρεί την Ιστορία του ζωντανή και να την έχει οδηγό του για το μέλλον.
Οι εποχές ωστόσο αλλάζουν και είναι ανάγκη να
προσαρμόζεται το κάθει τι ανάλογα ώστε να έχει την σωστή απήχηση, το σωστό
αποτέλεσμα και να παραμένουν αλώβητοι οι θεσμοί, χωρίς να γίνεται εκμετάλλευσή
και απαξίωσή τους απο οποιονδήποτε.
Μια και λέμε για θεσμούς,
είναι πασιφανές στη σημερινή Ελλάδα οτι οι θεσμοί όχι μόνο έχουν κλυδωνιστεί
αλλά και δεν προστατεύτηκαν με σοβαρότητα, με αποτέλεσμα να ζούμε πολύ δύσκολες
καταστάσεις για τις οποίες σε ενα βαθμό ευθύνεται το γεγονός οτι οι θεσμοί δεν
λειτουργούν όπως θα ήταν αναμενόμενο για μία ευνομούμενη πολιτεία.
Οταν λέμε "θεσμός"
ο νούς πάει αυτόματα σε Δικαιοσύνη, Παιδεία, Υγεία, Ευνομία, Ισονομία,
Ασφάλεια. Στη συνέχεια κάτω απο αυτά
"τρέχουν" άλλοι θεσμοί που έχουν ρίζες σε κοινωνικά ζητήματα, πολιτικά
γεγονότα και θρησκευτικά λατρευτικά. Ενίοτε δε, συνδυασμός αυτών συνυπάρχει
στην τέλεση εκδηλώσεων, όπως για παράδειγμα η 25η Μαρτίου, γιορτή Ευαγγελισμού
και γιορτή του αγώνα ανεξαρτησίας απο τον οθωμανικό ζυγό.
Σε εποχές όπου το εθνικό
φρόνημα είχε ανάγκη να τονωθεί και να παραμένει ψηλά, οι εκδηλώσεις μνήμης με
παρελάσεις μαθητικές και στρατιωτικές ήταν κάτι που χρειάστηκε και έθρεψε το ηθικό των ελλήνων.
Ιστορικά αποδεικνύεται σήμερα
οτι επαναπαυθήκαμε κάπως, στις δάφνες του παρελθόντος και μείναμε στο οτι
είμαστε ένας ηρωικός λαός που πάντα νικάει.
Αλλωστε η μάχες των 300 του
Λεωνίδα, του Αθανάσιου Διάκου και ο
περίφημος χορός του Ζαλόγγου αποδεικνύουν οτι πεθαίνουμε, αλλά δεν
παραδινόμαστε, συνεπώς στο μυαλό πολλών ελλήνων, οποιαδήποτε υπαναχώρηση και
αναδίπλωση έμοιασε προδοτική με τα χρόνια και τυπώθηκε όχι μόνο στα βιβλία
Ιστορίας αλλά και στις συνειδήσεις μας.
Στην πορεία, τα όρια μεταξύ
πατριωτισμού και εθνικισμού παρερμηνεύτηκαν.
Η σύγχρονη πραγματικότητα
αναδεικνύει ερωτήματα πολύ βασανιστικά ως προς το τι είναι πατριωτισμός, ποιός
είναι πατριώτης και κυρίως προωθείται απο ...γνωστούς-αγνώστους το ποιός δεν
είναι αρκετά πατριώτης και αρκετά
ορθόδοξος χριστιανός, στηλιτεύεται αν δεν επιδεικνύει τον πατριωτισμό
που υποδεικνύεται απο μερίδες
κοινωνικοπολιτικών και θρησκευτικών ομάδων.
Η ιδιότυπη "μεζούρα
μέτρησης πατριωτισμού" το "πατριωτόμετρο" έχει κατα καιρούς πολύ
συχνή χρήση.
Ο θεσμός των παρελάσεων
κινδυνεύει να εκφυλιστεί μέσα στην αγανάκτηση και την δύσκολη καθημερινότητα
που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.
Εναλλακτικές προτάσεις δεν έχουμε δει πολλές και σοβαρές.
Βλέπουμε συνεχώς αυξανόμενη
ένταση και απέχθεια του κόσμου προς
πολιτικούς, τοπικούς και θρησκευτικούς άρχοντες που επέχουν και θέση
επισήμων στις παρελάσεις ενω θεωρούνται συνυπεύθυνοι για τη σημερινή κατάσταση.
Μία εναλλακτική πρόταση
για ανανέωση και διατήρηση των εκδηλώσεων είναι η τέλεσή τους σε χώρους των
πόλεων όπως πλατείες και θέατρα, με τραγούδια και παραστάσεις, με συμμετοχή
πολύ περισσότερων και με ενισχυμένη την αίσθηση οτι ο πολίτης συμμετέχει σε μία
γιορτή δικαιωματικά δική του.
Η παρέλαση εκτός του οτι
κοστίζει, δείχνει παρωχημένη και παλιομοδίτικη, και σε πόλεις όπως η Ηλιούπολη
με τις τόσες πλατείες και άλλους χώρους, θα ήταν ενδιαφέρον να αναθεωρηθούν οι
τρόποι τέλεσης εορτών μνήμης αντί να μένουμε σε μία παρέλαση μικρού
ενδιαφέροντος, που απαιτεί κόστος αγοράς στολών για τους μαθητές και που
παρελαύνουν οι περισσότεροι αδιάφοροι σχεδόν, μπροστά σε ανέκφραστα και άγνωστα
πρόσωπα επισήμων προσώπων.
Αν η Πολιτεία θέλει να δείξει
πραγματικό ενδιαφέρον, τότε ας
φροντίσουν να φρεσκαριστεί η κάθε μέρα μνήμης με τρόπους που θα
αναδείξουν περισσότερο την ιστορική τους σημασία και λιγότερο την παρουσία της
"Εξουσίας", περισσότερο το μέλλον των ελλήνων που φωτίζεται απο οτι
το παρελθόν και λιγότερο εκδηλώσεις επίδειξης που αγγίζουν τα όρια της
αλαζονείας.
Ι.Τζούμαρης
Μέλος ΕΝΑΚ Ηλιούπολης
